مناجات شبانگاهی با خداوند کریم
خـدايـا بـنــده‌ای مـنـت پــذيـرم به چاه و ظلمت عصيان اسيرم ترّحم كن كه اين گـونه نـمـيرم تویی درد مـرا دارو و تـسكـين اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين الـهـی بـنــده‌ای بــودم فــراری به سـويت آمـدم بـا بـی قـراری ندارم در برت جز شرمـساری مرا با تو بود اين حرف ديرين اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين منـم تـنهـا، تـويی تـنـهـا امـيـدم چو من لا تَـقـْنَـطويت را شنيدم بـه ســوی آســتــان تـو دويــدم مرا جامی بده زآن شهد شيرين اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين مپرس از من كجا بودم، كجايم كه سرتا پا پُر از جُرم و خطايم اسـيـر پـنـجـۀ نـفـس و هــوايـم مرا مانده به دامان اشك خونين اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين ز جان و هـسـتی من تاب رفته شب عـمـر مـرا مـهـتـاب رفته زغفلت بخت من در خواب رفته شده بار غـمـم بـسـيار سنـگـين اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين خـدايـا جـان مـسـروری نـدارم ز غـفلت در دلم شـوری ندارم برای قـبـر خـود نـوری نـدارم ندارم مـونـس و ياری به بالين اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين قسم بر عزّت و قـدر و جلالت قسم بر شوكـت و نـور كـمالت قسم بر عفو و جود و بر خصالت بـه آيــه آيـۀ زيـتــون و وَتـّيــن اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين الهی بر رسول و رسم و راهش به حق مرتضی و اشك و آهش به زهـرا و به فرزندان ماهـش مكن خـارم به پـيش آل يـاسـين اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين به گل‌های حـسين و كـربلايش به اخلاص و نـماز بی ريـايش خـدايـا بـر سـرِ از تن جـدايـش كه بخـشيده سرافرازی به آئين اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين مرا با ذكـر و يـادت آشـنـا كـن به عشق خود دلم را مبـتلا كن «وفایی» را وفاداری عطا كن مرا ثـابت قـدم كـن در ره دين اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين |